تحلیل روز: بوسه خداحافظی بر برزیلی‌ها؛ میلان چه باید بکند؟

برلوسکنی، گالیانی، و آلگری هر سه تایید کرده‌اند که در صورت خروج پاتو و روبینیو، یک مهاجم به تیم تزریق خواهد شد. بنابراین میلان در کنار ال‌شراووی، نیانگ، بوژان، و پازتینی به یک مهاجم دیگر نیاز خواهد داشت تا لیست 5 نفره خط حمله میلان برای نیم‌فصل دوم رقابت‌های داخلی و اروپایی آماده باشد. اما صبر کنید! آیا بواتنگ یک مهاجم نیست؟ او در فصل جاری به مراتب به عنوان یک مهاجم کاذب در دیدارهای میلان حضور داشته است، که در میان آنها می‌توان به دیدارهای مهمی مانند دیدار مقابل یووه و رم اشاره کرد، و همچنین در تعدادی دیدار دیگر از او به عنوان یکی از بال‌های هجومی میلان استفاده شد. بنابراین می‌توان او را به عنوان یکی از مهاجمان میلان در این فصل خطاب کرد. اوربی امانوئلسون یک بال هجومی است. او در دیدارهای مقابل کیه‌وو (دو پاس گل و یک گل)، لاتزیو (یک پاس گل در 45 دقیقه)، و زنیت (یک گل در حضور 64 دقیقه‌ای خود) سه نمایش به یادماندنی از خود بر جای گذاشت. بنابراین به نظر می‌سد خط حمله میلان از پاتزینی، نیانگ، ال‌شراووی، بوژان، بواتنگ، و اوربی تشکیل شده باشد. و اگر میلان این خط حمله را ناکارآمد می‌داند حتی می‌تواند به سراغ گزینه‌ای مانند آلبرتو پالوسکی برود، و فرصتی در حد یک نیم‌فصل در اختیار این جوان پرتلاش قرار دهد.

اکنون سئوال بزرگ این است، آیا میلان به مهاجم دیگری نیاز خواهد داشت؟ آیا میلان باید سرمایه محدود خود را در این راه حرج کند؟ و یا اینکه خطوط دیگر از ارجحیت و ضعف بیشتری برخوردار هستند؟

پاسخ من برای این سئوال خیر است. ما نباید تمام درآمد حاصل از روبینیو و پاتو را صرف خرید یک استعداد بزرگ در خط حمله کنیم. بلکه باید به سراغ سایر خطوط میلان برویم. اگر شما از من بپرسید، می‌گویم بدترین عملکرد در میان خطوط مختلف میلان از آن آملیا و آبیاتی در درون دروازه بوده است. آنها در این فصل برای میلان به مانند کابوس‌های وحشتناک شبانه بوده‌اند. آنها بسیار کند هستند، و واکنش‌های آنها برای مهار توپ‌ها بسیار ضعیف است. بسیاری ممکن است در مورد آبیاتی چنین نظری نداشته باشند، اما بازمشاهده دیدارهای میلان مقابل اینتر، فیورنتینا، و ناپولی مهر تاییدی بر این ادعا خواهد بود. عملکرد آبیاتی در این فصل بسیار متغیر بوده است.

در مرحله بعد، من به سراغ خط دفاعی خواهم رفت. حفره‌ای که با خروج تیاگو سیلوا در میلان ایجاد شده هنوز برطرف نشده است. یپس، علی‌رغم نمایش وحشتناک خود در مقابل رم، در کنار مکسس بهترین مدافعان میانی میلان در حال حاضر محسوب می‌شوند. حضور این زوج در کنار یکدیگر چندان هم بد نیست، اما باید به این نکته توجه داشت که به دلیل سن بالای یپس، او نمی‌تواند در همه دیدارهای نیم‌فصل دوم در اختیار میلان باشد. از سویی مکسس نیز به طور دائم در خطر اخراج و محرومیت قرار دارد، بنابراین این دو مدافعانی نیستند که در طول فصل بتوان برای دیدارهای متوالی و مهم روی آنها حساب ویژه‌ای باز کرد. اگر دیدار مقابل رم را فراموش کنیم، زوج این دو در نبردهای هوایی بسیار قدرتمند است، اما در نهایت مدافعان کندی هستند، تصور کنید که مدافعان میلان در دیدار مقابل بارسلونا و در مقابل سرعت بازیکنانی مانند مسی، سانچز، و پدرو، این دو نفر باشند. اما با این حال به نظر می‌رسد این دو مدافعان میانی میلان در دیدار مقابل بارسلونا خواهند بود، و شاهد تغییر عمده‌ای در خط دفاعی میلان نخواهیم بود.

به احتمال فراوان یپس در پایان فصل 13-2012 میلان را ترک خواهد کرد. و همچنین قراردادی جدید و با دستمزدی کمتر به مکسس ارائه خواهد شد، که ممکن است با دست رد به سینه میلان از سوی او مواجه شویم. بنابراین تنها مدافعانی که تصور می‌شود میلان در فصل آینده از آنها برخوردار باشد بازیکنانی مانند بونه‌را، آچربی، و زاپاتا خواهند بود. این مسائل نشان می‌دهند که آلگری باید فرصت بیشتری در اختیار مدافعان جوان‌تر خود مانند آچربی و زاپاتا قرار دهد، و در مرحله بعد میلان باید به دنبال یک مدافع میانی بزرگ و مطمئن برای خلاء بزرگ ایجاد شده باشد.

در خط میانی، میلان نیاز دارد تا از دست فلامینی و ترائوره خلاص شود، در ازای آنها میلان به بازیکنی نیاز خواهد داشت که یک هافبک کامل باشد، و در امور تدافعی و هجومی موفق عمل کند. در چنین شرایطی نظر من به استروتمن خواهد بود. حتی باید این احتمال را داد که این فصل آخرین فصل حضور کاپیتان آمبروزینی خواهد بود، چرا که سن بالای او اجازه نمایش‌های خوب را از او گرفته، و این را به وضوح در دیدار مقابل رم می‌توان مشاهده کرد. و از آنجایی که آمبروزینی تنها گزینه آماده میلان برای جایگزینی دی‌یانگ مصدوم بود، میلان باید فکری به حال این پست بکند. استراسر هنوز جوان و بی‌تجربه است، و مونتاری نیز کماکان با دوران قبل از مصدومیت خود تفاوتی فاحش دارد.

اما همچنین باید نگاهی به خط تهاجمی میلان داشت. اگر از من بپرسید، می‌گویم میلان از بالوتلی دور بماند. او یک استعداد بزرگ است، اما به همان اندازه حواشی و مشکلات بزرگی را به همراه خود به میلان خواهد آورد. او باهوش است، اما عدم دیسیپلین‌پذیری او می‌تواند تمام تلاش‌های یک تیم در طول یک دیدار 90 دقیقه‌ای مهم را بر باد ببرد. من سعی خواهم کرد که در صورت فروش پاتو و روبینیو ساختار تهاحمی میلان را حفظ کنم، اما به نظر می‌رسد میلان به دنبال یک مهاجم خواهد بود.

نتیجه‌گیری

میلان باید بجای خیزش به سمت خرید یک مهاجم جدید و ایجاد سدی بزرگ در برابر استعدادهایی چون نیانگ و بوژان، سعی کند ساختار تدافعی خود را با به خدمت گرفتن یک دروازه‌بان، یک مدافع میانی، و یک هافبک بهبود ببخشد.