آقای آلگری شب به خیر و موفق باشی

بازی سه بر صفر به سود لاتزیو است و آلگری چهره ای کاملا به هم ریخته دارد .هنوز دقیقه ی 53 است و مشکل اینجاست که او هرآنچه در چنته داشته را رو کرده و دو تعوضش را هم انجام داده و بازیکن خاصی هم به روی نیمکت ندارد که به کارش بیاید ... و بدتر از همه ، لاتزیو به شدت خوب کار می کند...

چهره ی پر از وحشت گالیانی را که می بینم یاد قدیمی ها می افتیم ، بازوبندی که حالا دور بازوی (( بونرا )) است ، روزی دور بازوی کاپیتان مالدینی بود. مالدینی ای که تا پای جان برای میلان می دوید و حالا مقصر دو گل از سه گل خورده (( بونرا )) ست . در عین حال  پیراهن شماره دهی که (( بواتنگ)) حالا به تن دارد روزی به تن (( روی کاستا )) بوده... والبته این طعنه ایست به نبود  تمام ستارگانی که در تمام این سالها سن سیرو را ترک کردند ...  از شفچنکو ،  گرفته تا کاکا و  تیاگو سیلوا و  زلاتان  ...

سناریو برای آلگری بسیار غم انگیز تر از فصول  قبل است .دقایق به سرعت می گذرند و لحظه به لحظه با پایان بازی و شاید پایان آلگری نزدیک می­شویم و حتی این که میلان شکست سخت  سه بر صفر را تبدیل به باخت خفیف  سه بر دو کرده اند کمکی نمی کند... آلگری هنوز کنار زمین ایستاده و فریاد می­زند و قصد دارد نشان دهد بازی حال برایش بسیار مهم تر است تا آینده­ ی کاریش ... در حالی که این دو به شدت به هم گره خورده اند...اما این نمایشی بیش نیست. همه چیز با سوت داور به اتمام می رسد.

سوتی به نشانه پایان عصر سرمربی کم ادعای میلان.

یادداشت از محمد باقر کشاورز