گزارش روز:آلگری-میلان؛ آخر خط کجاست؟

به نظر می رسد که مدیران میلان چاره ای جز ایستادن پای آلگری ندارند،تا بلکه اوضاع بهبود یابد و مجبور به ولخرجی نشوند تا میلان رده سیزدهمی حداقل به لیگ قهرمانان فصل آینده برسد

فصل 11-2010 بود که میلان پس از هفت سال به قهرمانی سری آ رسید. این عنوان نه به وسیله مربیان پر افتخار و سرشناسی همچون آریگو ساکی، فابیو کاپلو و یا کارلو آنچلوتی، که توسط مربی جوانی به دست آمد که تا پیش از آن، بزرگترین افتخارش چند بازی نصف و نیمه ای بود که برای تیم محبوب شهر ناپل انجام داده بود.

این موفقیت بزرگ در حالی شکل گرفت که میلان چند فصلی را زیر سایه همشهری و رقیب دیرینه گذرانده بود و بحران کالچوپولی هنوز به طور کامل رفع نگشته بود. میلان حتی فصل پیش نیز تا یک قدمی فتح کالچو رفت اما در نهایت جام را به بانوی پیری سپرد که فصل را بدون حتی یک شکست به پایان رسانیده بود. اما میلان موفق در ایتالیا با چند مشکل بزرگ مواجه بود تا با وجود کسب این نتایج هم تیم دلخواه هواداران نباشد.

توقع طرفداران پر افتخارترین تیم جهان تنها در ایتالیا خلاصه نمی شد. آنها از تیمشان انتظار داشتند در اروپا نیز به موفقیت برسند. اما آنها در فصل اول حضور آلگری به عنوان سرمربی، در مرحله یک شانزدهم و با تک گل کراوچ برابر تاتنهام مغلوب و از لیگ قهرمانان حذف شدند تا انتقاداتی مطرح شود بر این مبنا که مربی میلان کم تجربه است. همچنین باخت در نوکمپ دومین فصل اروپایی آلگری را نیز در مرحله یک هشتم به پایان رساند تا منتقدین سربلند شوند. اما این تنها دردسر ماسیمیلیانو آلگری نبود. ستاره های پا به سن گذاشته، مصدومان همیشگی و تراز مالی نامناسب باشگاه کار او را در جایگاهش با چالش های متفاوتی مواجه می کرد.

سرمربی جوان متولد لیورنو که از 25 ژوئن 2010 هدایت تیم بزرگ میلان را بر عهده گرفته، کارش را در تیم های سری های پائین ایتالیا آغاز کرد و تا پیش از میلان فقط در تیم کالیاری سابقه مربیگری در سری آ ایتالیا را داشت. او زمانی از کالیاری به میلان رفت که هنوز 43 ساله نشده بود. در آنجا هم ماسیمیلیانو آلگری شروعی نامید کننده داشت و در اولین تجربیاتش در سری آ، کارش را با 5 شکست پیاپی در کالچو آغاز نمود. اما وضعیت کم کم بهبود یافت. آنچنان که تیم کوچک کالیاری فصل را در رده نهم به پایان برد. هرچند علی رغم این دستاورد بزرگ، او فصل بعد را در کالیاری به پایان نرساند و با وجود کسب نتایج قابل قبول در کمال شگفتی و در روزهای واپسین فصل، از کالیاری کنار گذاشته شد.

پس از ورود به میلان، آلگری با انگیزه های فراوان در پی اهداف جاه طلبانه و اثبات خود می گشت. به طوری که پس از تمدید قراردادش با میلان و در شروع فصل جدید عنوان کرد قصد دارد مدت طولانی (10 سال دیگر) در این تیم پر افتخار باقی بماند. او همچنین سقف آرزوهای مربیگری اش را نشستن روی نیمکت آتزوری بیان کرد و اعلام کرد به دلیل استرس و فشار بالای کار مربیگری، تصمیم دارد در سن 55 سالگی بازنشسته شود.

این انگیزه ها و رویاهای آلگری در بدو ورود به سن سیرو، از او یک مربی موفق ساخته بود اما همه چیز به اینجا ختم نشد. میلان دومین فصل حضور این مربی جوان را با خداحافظی و یا جدایی بیشتر ستاره های پا به سن گذاشته اما کاملاً موثر به پایان برد. نستا، سیدورف، زامبروتا، فان بومل، اینتزاگی و گتوزو همگی رفتند تا با فروش زلاتان، تیاگو و کاسانو و همچنین مصدومیت های پیاپی پاتو و روبینیو، میلان به یکباره به تیمی بی ستاره تبدیل شود. این انقلاب تیمی و جوانگرایی ضربتی، حالا و در فصل 13-2012 بدجوری گریبانگیر روسونری شده است.

با این تفاسیر به نظر برلوسکونی که خود بهتر از هرکسی می داند اوضاع نابسمان مالی باشگاه با خروج فوق ستاره ها اندک اندک رو به بهبود است مجبور است برای توازن مالی همچنان پای آلگری بایستد. چرا که با وجود این شرایط مالی و کمبود مهره های بزرگ، توان آوردن نامی بزرگ روی نیمکت میلان وجود ندارد. حتی اگر این امکان وجود داشته باشد، قبول هزینه خریدهای جدید، میلان را دوباره بدهکار خواهد کرد و این اصلاً خوشایند مالک سیاستمدار نیست. و کیست که نداند میلان با بازیکنان فعلی به روزهایی که در فوتبال اروپا آقایی می کرد باز نمی گردد!

هرچند پروژه ورود مونتلا هم چند وقتی است کلید خورده اما بر عهده گرفتن زمام امور با وجود شرایط فعلی برای هر مربی دیگری ریسک بزرگی خواهد بود. با وجود اینکه آلگری در پی شهرت، این ریسک را در بدو ورود به میلان کرد و میلان بحران زده ای را در دست گرفت که نام های بزرگ شجاعت پذیرفتن هدایتش را نداشتند.

اینطور به نظر می رسد که میلان و مدیرانش چاره ای ندارند جز اینکه همچنان پای آلگری بایستند و به او فرصت دهند، بلکه اوضاع بهبود یابد و مجبور به ولخرجی نشوند تا میلان رده سیزدهمی حداقل به لیگ قهرمانان فصل آینده برسد و آن زمان تدبیری تازه بیاندیشند. تا بدین گونه مربی جوان روسونری مجبور نباشد برخلاف برنامه قبلی، میلان را خیلی زود ترک کند با اینکه جایگاه متزلزل او هر روز مستعد ویران شدن باشد.