آلگری از حاشیه امنیت خود خارج می‌شود

به نظر می‌رسید تکنیسین متولد لیورنو به نمایش 2-1-3-4 مختص خود وفادار باشد، نمایشی که با اندکی تغییراتی جزئی در دهه گذشته برای میلان کاملاً موفقیت‌آمیز بوده است. اما ظاهراً بازیکنانی که میلان در حال حاضر در اختیار دارد، نمایش دیگری را طلب می‌کند، و به همین دلیل آلگری با توجه به داشته‌های خود، به سراغ گزینه‌های دیگر نیز خواهد رفت.

مشخص است که هر مربی روش خود را در پیش می‌گیرد، و البته وی همیشه باید یک پلن‌بی در اختیار داشته باشد، چرا که تنها با یک فورمیشن و نمایش قادر نخواهد بود در مقابل تاکتیک تمام حریفان خود موفق باشد. در نهایت به نظر می‌رسد که آلگری متقاعد شده تا تفکرات خود را کمی بازتر کند، و به سراغ تحولات جدیدی در نمایش تیم خود برود.

هنوز مشخص نیست که آلگری در حال حاضر به چه سیستمی فکر می‌کند، اما با توجه به خصوصیات بازیکنانی که میلان در اختیار دارد، شاید نمایش متداول و موفق این روزهای دنیای فوتبال یعنی 1-3-2-4 برای میلان بسیار مناسب باشد. یکی از خصوصیات مهم در این نمایش، استفاده از بال‌های تهاجمی است، که با توجه به حضور بازیکنانی مانند ال‌شراووی، روبینیو، و کرکیچ به نظر نمی‌رسد میلان در این زمینه مشکلی داشته باشد. همچنین حضور بازیکنانی مانند پاتو و پاتزینی می‌تواند خیال میلان را از بابت یک مهاجم نوک کلایسک کاملا راحت کند.

همچنین حضور دو هافبک تدافعی با خصوصیات متفاوت از دیگر ویژگی‌های این سیستم است، که با وجود بازیکنانی مانند دی‌یانگ، مونتولیوو، آمبروزینی، ترائوره و حتی نوچرینو به نظر می‌رسد میلان در این بخش نیز دارای ابزار لازم میباشد. اما میلان هنوز ترکیب 4 نفره خط دفاعی خود را تثبیت نکرده است، و مشخص نیست که از میان مکسس، زاپاتا، آچربی، بونه‌را، و حتی یپس، کدام زوج از سوی آلگری مهر تایید دریافت خواهند کرد.